Een bijzondere ontmoeting

Ongeveer 3 jaar geleden, rond de zomer, zat ik in de trein vanuit Amsterdam terug naar huis. Ik had samen met een vriendin een festival bezocht en had de laatste trein genomen naar Schiedam.

In de coupé waren mensen gezellig aan het kletsen en ik was aan het nagenieten van mijn mooie dag. Ineens werd het wat stiller…. Er kwam een man de coupé inlopen en hoorde hem aan de passagiers vragen of zij voor een kleine bijdrage wenskaarten van hem wilde kopen. Vooral de stilte trok meteen mijn aandacht, waarom reageerde er niemand of zei niemand iets….
De man kwam mijn richting op lopen en ondanks dat ik niet zeker wist waarom deze man anders was, was mijn gevoel, zou hij dakloos kunnen zijn?

Hij vroeg mij vriendelijk of ik een kaart wilde kopen. Mijn vader zou en een dag later jarig zijn, dus ik kocht een kaart. Ik vroeg hem wat ik moest betalen, dat mocht ik zelf weten zei hij, en ik gaf hem een paar euro. We bedankten elkaar vriendelijk en hij ging verder.

Aangekomen op Schiedam Centrum stapte ik uit en ik zag in de verte dezelfde man bij de prullenbakken staan. Druk zoekend naar eten dacht ik, maar dit bleek later om iets heel anders te gaan.

Het was inmiddels rond een uur of 01:00 uur en ik had mijn zinnen gezet op een broodje shoarma. Ik liep langs de man, stopte, en vroeg hem of hij al iets had gegeten. ‘Nee’, zei hij.
‘Zou je met mij gezellig een broodje shoarma willen gaan eten?’ Ik zag zijn verbaasde blik en hij antwoordde, ‘meen je dit?’ ‘Ja’, zei ik en we liepen samen naar de uitgang van het station.
We kwamen aan bij de poortjes om het perron te kunnen verlaten. ‘En nu’, zei ik?
Hij begon te lachen en zei, ‘als je dakloos bent dan word je heel creatief’. Hij haalde uit zijn binnenzak een hele stapel met retourtjes en na een paar kaartjes te hebben geprobeerd stond hij buiten.
Verbaasd over de hoeveelheid kaartjes vroeg ik hem hoe hij aan de kaartjes kwam. ‘Nou, gewoon uit de prullenbak!’

Onderweg naar de shoarmatent stelde wij ons aan elkaar voor, Wim was zijn naam.
Wim vroeg mij naar de reden van mijn uitnodiging. Ik gaf aan dat wij vanuit onze familie een zwak hebben voor mensen die hulpbehoevend zijn en dat er lang geleden bij ons in de familie iemand het heel zwaar heeft gehad. Daarnaast heeft mijn moeder ons heel zorgzaam opgevoed en meegegeven altijd goed te zijn voor een ander. Je kunt vanaf de buitenkant niet zien waar iemand vandaan komt, wat hij heeft meegemaakt en wat de reden is dat een persoon dakloos is geworden. Er zit altijd een verhaal achter. En zo ook bij jou lieve Wim.
Wim vertelde mij hoe hij dakloos was geworden en hoe zwaar het leven nu voor hem kan zijn, maar dat hij nu toch gelukkiger is dan toen hij werkte en een huis had. Hij vertelde een deel van zijn levensverhaal en ik merkte op dat de regelgeving in Nederland het je niet altijd makkelijk maakt.
Ik begreep van hem dat hij geen familie had om op terug te vallen. Zijn moeder was nog wel in leven, maar hij wilde niet dat zij op de hoogte zou worden gebracht van zijn situatie. Daar zou ze alleen maar stress van krijgen, zei hij.

Het eten kwam, we kletsten verder en wat mocht ik mijn dag met Wim mooi afsluiten!

Het was een mooi, maar toch ook een emotioneel gesprek, iets wat ik nooit meer vergeet. Emotioneel door zijn verhaal, hoe hij aan het genieten was van zijn maaltijd en dat ik kon zien hoe fijn hij dat kleine beetje aandacht vond.

Ik heb Wim nog een keer gezien toen ik de trein uitstapte en hij instapte, maar helaas ben ik Wim daarna nooit meer tegen gekomen.

Lieve Wim, ik hoop dat alles goed met je gaat en dat we elkaar ooit nog eens mogen ontmoeten, want ik ben je ontzettend dankbaar voor onze mooie ontmoeting, je hebt een speciale plek in mijn hart!

Wat mijn ontmoeting met Wim mij nog meer heeft geleerd dan ik eigenlijk altijd al voelde is dat je een boek nooit op zijn kaft moet beoordelen.
Ieder mens heeft zijn verhaal en de keuzes die daaruit voortkomen kunnen door de mens met een “normaal” leven soms veroordeeld worden. Wim gaf mij een deel van zijn achtergrond en levenservaringen mee. En wat ben ik blij dat ik mij daarvoor openstelde, want hiermee heb ik eigenlijk veel meer geleerd en heeft het mij mogen verrijken. Ik zou het mooi vinden als meer mensen zich zouden openstellen om de persoon achter het voor ons zichtbare te willen leren kennen.
Wellicht kunnen zij dan ook zo’n mooi mens als Wim ontmoeten….