Bord vol taken, maar geen liefde
De kleine Mike kreeg van zijn ouders te veel verantwoordelijkheid, maar te weinig liefde. Zijn moeder had straatvrees en Mike Guijt stond er min of meer alleen voor. En dat was niet alles. Op zijn 37ste bleek hij ADHD te hebben en dat veranderde zijn wereld. De grootste verandering? Langzaam kreeg hij grip op zichzelf en leerde hij liefde te geven aan zijn zoons. De liefde die hij zelf gemist had, kon hij nu wel doorgeven aan zijn zoons.
We beginnen bij de jeugd van Mike. De relatie tussen Mike en zijn ouders was op zijn zachtst gezegd matig. De kleine jongen werd niet gestimuleerd om iets van zijn leven te maken, zijn ouders waren emotioneel afwezig. Hij zat ook niet op een sportclub. Ook andere hobby’s of interesses werden niet gestimuleerd. Wel moest hij thuis veel klusjes uitvoeren. De reden? Zijn moeder had last van straatvrees. Mike moest veel taken doen terwijl klasgenootjes speelden. Dat sprak vanzelf, maar hij ervoer nooit dankbaarheid of liefde.
Mike was een bijzonder mens, maar hij had nooit een diagnose gekregen. Hij had een vrouw, 2 zoons, maar tot ze een jaar of 6 of 7 waren, kon hij er niet voor ze zijn. Thuis was Mike altijd moe en moest hij slapen. Heel veel slapen. Spelen met zijn kinderen deed hij nooit, zijn kinderen hadden een afwezige vader. Op zijn 37ste kreeg hij de diagnose ADHD en dat veranderde veel. De diagnose veranderde zelfs zijn leven.
Mike ging speed gebruiken om zichzelf onder controle te krijgen. Terugkijkend was zijn middelengebruik een vorm van automedicatie. Het effect? In plaats van een werkende en slapende papa, zagen zijn kinderen een andere versie. Een actieve vader. Iemand die speelde. Een vader die zijn kinderen liefde gaf en met hen ging sporten. Voor het eerst in zijn leven vertelden zijn zoons dat ze van hun vader hielden. Toch had het drugsgebruik ook nadelen, want gezond zou het op de lange duur niet zijn. Gelukkig gaf een arts hem uiteindelijk een medicatie, waardoor hij wel een actieve vader kon zijn, maar geen drugs hoefde te gebruiken. Deze arts verzekerde hem dat hij niet de enige was.
Helaas had het leven voor Mike nog een vervelende verrassing in petto. Hij kreeg een affaire, waar hij later veel spijt van kreeg, maar dit resulteerde wel in een scheiding. Op zijn werk werd hij weggepest, hij verloor zijn baan. Zijn scheiding en baanverlies zorgden voor veel stress. Financiële problemen en emotionele problemen zorgden ervoor dat hij zijn huis kwijtraakte. Hij liet zijn ex-vrouw samen met hun zoons in hun woning wonen, maar zelf verloor hij alles. Zijn baan, zijn nieuwe vriendin en dus ook een dak boven zijn hoofd. Alles was hij kwijt.
De dakloosheid was in december 2018 een feit. Hij zocht hulp bij instanties, maar botste op een muur van bureaucratie. Hij moest zijn auto, waar hij in sliep, maar verkopen vertelden ze bij de gemeente. Maar hoe kon hij dan bij zijn kinderen komen, waarvan de jongste zwaar diabetes heeft sinds zijn geboorte? Mike werd gek van de bureaucratie. Hij was radeloos. Daklozenopvang werd hem niet gegund, maar een alternatief werd ook niet gegeven. Zo sleepte Mike zich 9 maanden lang van frustratie naar tegenslag en woonde hij in zijn auto.
Op het dieptepunt van zijn dakloosheid had hij geen geld om eten en drinken te kopen. Uit wanhoop stal hij wat uit een tankstation. Zijn problemen werden groter en groter. Mike zag het leven niet meer zitten en wilde een einde maken aan zijn lijdensweg. Hij deed 2 pogingen tot suïcide.
Toch kwamen er uiteindelijk ook lichtpuntjes. Hij stortte zich als afleiding op zijn nieuwe eigen bedrijf: het maken van houten logo’s. Een passie. Ook een beperkt inkomen en onderdak kwam er. Hij werd gedoogd in een bedrijfspand, waardoor hij in ieder geval weer veilig en droog sliep.
Hoe gaat het nu met Mike? Het belangrijkste voor hem is dat zijn relatie met zijn zoons goed gebleven is. Hij geniet van kleine dingen in het leven, zoals het maken van foto’s en of een tocht naar het bos met zijn zoons. Hij houdt van zijn zoons en zijn kinderen houden van hem. Hij beschouwt de moeder van zijn kinderen als een goede vriendin. Hij heeft schoon schip gemaakt met zijn verleden. Bij de ondernemer waar hij wat gestolen heeft, heeft hij zijn schuld terugbetaald. De man wou het geld eerst niet aannemen, maar Mike stond erop. Afspraak is afspraak bij Mike want hij heeft het hart op de juiste plaats.
Mike vertelt dat hij geniet van zijn kinderen en blij is met wat hij nu heeft. Al is zijn situatie nog lang niet rooskleurig. Zijn geloof in de medemens heeft ook een flinke knauw gekregen. “Als dakloze stond ik er alleen voor. Niemand kon of wilde mij helpen. Het lijkt alsof niemand tijd heeft voor een ander, dat heeft mij veel verdriet gedaan. Ik wilde zo graag uit de put kruipen, maar niemand hielp mij. Ik stond er alleen voor, niemand had tijd. Dat gaf een ongelooflijk rotgevoel”
Stichting Everyday People ziet dat er in Nederland steeds meer mensen zoals Mike komen. Het aantal daklozen is het afgelopen 10 jaar verdubbeld. Dat is een choquerend cijfer. Natuurlijk heeft ieder mens de verantwoordelijkheid om voor zichzelf en zijn gezin te zorgen. Maar als het leven tegenzit, door een combinatie van ziekte, scheiding en schulden, dan moeten we er zijn voor mensen. In de vorm van onderdak, maar ook door het bieden van concrete hulp en perspectief.
We zijn allemaal mensen. En als alledaagse mensen, onalledaagse problemen ervaren, dan verdienen zij onze liefde en steun.
Dit is ook de reden dat Mike zich nu als sponsor inzet voor Everyday People. Wij zijn Mike hier enorm dankbaar voor. Voor iedere product die Mike verkoopt, doneert hij 25% aan de de stichting.
Kijk op Carved Art voor de producten. Help je mee?
